Dinsdag 22 maart (Orlando – Chicago - Amsterdam)

Op ons gemak opgestaan en eerst maar eens ontbeten met de restjes.
Daarna hebben we de laatste dingen in de koffers gedaan en vervolgens toch nog maar eens de koffers gewogen. Natuurlijk waren de koffers te zwaar dus boeken en andere zware dingen maar in de 2 rugzakken gedaan, die vervolgens uitpuilden. Maar goed, de koffers waren wel lichter en volgens ons moest het allemaal net lukken.
We hebben nog koffie gedronken op het terras en toen was het echt tijd om de villa te verlaten. Rustig zijn we naar het vliegveld gereden waar we de auto, ook zonder problemen hebben ingeleverd. Bij de incheckbalie was het erg rustig en onze koffers bleven gelukkig net maar dan ook net onder het toegestane gewicht.
We hebben buiten een poos op een bank in de zon gezeten en gekeken naar alle mensen die uit taxi’s en wegbrengauto’s stapten en afscheid namen.
Een leuke manier om de tijd te doden.
Bij de paspoortencontrole en de handbagagecontrole stond een hele lange rij maar wonder boven wonder ging dat toch allemaal nog redelijk snel.
De vlucht van Orlando naar Chicago verliep erg rustig tot we in de buurt van Chicago kwamen. Het bleek er erg slecht weer te zijn, veel regen en harde windstoten zodat er i.p.v. drie landingsbanen maar twee beschikbaar waren.
Dit had tot gevolg dat we bijna een half een uur in de lucht hebben rondgecirkeld vóór er ruimte voor het vliegtuig was om te landen.
Gelukkig ging de tijd in Chicago een uur terug want anders hadden we moeite gehad om onze aansluitende vlucht te halen.
Nu konden we tamelijk relaxed naar de gate lopen.
Bij de controle om het vliegtuig in te mogen, ging het toch weer even mis. Tijdens de check van de instapkaarten, klonk er een piep en werden we verwezen naar de balie waar (natuurlijk) weer een rij stond. De bloeddruk van Jan schoot acuut omhoog. We moesten ons paspoort laten zien maar dat was uiteraard in orde dus was er geen vuiltje aan de lucht en we konden gewoon het vliegtuig in.
De avond van tevoren hadden we onze stoelen in de economy klasse ingeruild voor 2 stoelen in de economy plus klasse wat betekende dat we meer beenruimte zouden hebben. Het blijkt, dat zo’n 20 cm meer beenruimte toch heel wat uitmaakt, zeker op zo’n lange vlucht.
We zochten onze stoelen op en installeerden ons. In het begin van de vlucht was er de nodige turbulentie zodat ik even behoorlijk misselijk werd maar na verloop van tijd werd het gelukkig rustiger. Bijkomend voordeel van de economy plusklasse was dat er de nodige stoelen vrij waren zodat we toen het vliegtuig eenmaal in de lucht was, achter elkaar zijn gaan zitten. Zodoende hadden we beiden 2 zitplaatsen tot onze beschikking en we hebben zelfs nog geslapen.
De vlucht verliep verder zonder problemen en om kwart over 8 ’s morgens landden we op Schiphol. Even wachten op de koffers en daarna door de douane waar we óók geen problemen hadden.
Onze zoon, die ons zou ophalen, was er nog niet dus we waren van plan om nog maar even afscheid te nemen van de Starbucks. Eerst maar even Steffan bellen om te vragen hoever hij nog van Schiphol zat maar het bleek dat hij al op Schiphol was. Via onze mobieltjes hadden we elkaar vrij snel gevonden en toen begon de tocht naar de parkeergarage. Ik zeg tocht, omdat Steffan de eigenaardigheid heeft om de auto zo ver mogelijk weg te parkeren. We moesten dus een aardig eind lopen maar uiteindelijk kwamen we toch bij onze eigen, wel héél kleine auto.
Al met al waren we om 10 uur thuis en daar begon het gevecht tegen de slaap. Ik heb het om één uur opgegeven en ben toch maar ruim een uur gaan slapen.
Daarna was er de hond, de post en de nodige telefoontjes. De koffers laten we lekker staan tot morgen. Dat komt allemaal nog wel.
Maar toch………… het gewone leven begint weer. Kortom we zijn weer thuis.

Maandag 21 maart (Orlando)

De laatste volle dag van onze vakantie in Florida.
We beginnen met lekker uitslapen want morgennacht in het vliegtuig zal van slapen niet veel komen, leert onze ervaring.
Vervolgens ontbijten we uitgebreid met de laatste eitjes en sinaasappelsap.
Ook voor de rest zijn het zo’n beetje overal de laatste restjes van.
Na de koffie beginnen we eerst maar eens met de koffers inpakken. Dat is altijd een heel gedoe. We hebben behoorlijk wat kleding gekocht maar het zijn allemaal zomerkleren dus qua gewicht moet het meevallen.
Dat doet het ook dus vind ik dat we nog wel even naar de Publix kunnen om wat spullen te kopen om mee te nemen naar Nederland.
En ja, dan wordt het toch weer koffers in- en uitpakken, wegen, wéér opnieuw inpakken en nog eens wegen. Natuurlijk komen we allerlei zaken tegen die óók nog mee moeten en die we in eerste instantie vergeten zijn.
Kortom; het is altijd weer een opluchting als alles ingepakt is en het gewicht is niet boven de 23 kg.
Wat dat betreft zijn we heel blij dat we vorig jaar een unster (soort weegveer) aangeschaft hebben zodat we op het vliegveld niet voor verrassingen komen te staan.
Verder hebben we gezwommen, gelezen en gerelaxed.
Morgen hoeven we gelukkig niet vroeg op te staan want ons vliegtuig gaat pas om 14.30u. We kunnen alles dus op ons dooie gemak doen.

Dit was mijn laatste verslag uit Florida. Het verslag van de terugreis maak ik uiteraard in Nederland. Ook wil ik nog een evaluatie maken van de punten die ons zijn mee- of tegengevallen tijdens onze 4e vakantie in de USA.
Ik wil alle vaste volgers bedanken voor de leuke reacties die we elke dag weer kregen. We vonden het erg fijn dat jullie onze reis op deze manier meebeleefden.
De foto van vandaag laat de (achterkant van de) villa zien waar we de afgelopen 10 dagen hebben doorgebracht.

Zondag 20 maart (Orlando (Kennedy Space Center))

Vandaag gaan we het laatste doen wat nog op ons favorietenlijstje staat; een bezoek aan het Kennedy Space Center. Het is ruim een uur rijden vanaf Orlando dus we vertrekken bijtijds. Op de grote parkeerplaats mogen we zowaar zelf een plekje zoeken om onze auto neer te zetten en het is nog gratis ook!
We hebben op voorhand al kaartjes gekocht dus we kunnen zó naar de tassen en zakkencontrole (ja, je moet hier zelfs je zakken leeghalen).
Als we dit allemaal achter de rug hebben, mogen we eindelijk naar binnen.
We pakken een plattegrond en na wat overleg besluiten we om eerst de bustour te doen. Er staan al wat bussen klaar maar helaas, vlak voor onze neus gaat de ketting ervoor en we moeten dus wachten. Niet al te lang gelukkig en bijkomend voordeel is dat we als eersten de eerstvolgende bus in kunnen stappen zodat we de beste plaatsen uit kunnen zoeken.
Het Kennedy Space Center is een gigantisch groot complex en we moeten eerst een stuk rijden vóór we bij het eerste gebouw komen; het VAB (Vehicle Assembly Building). Hier worden de raketten en shuttles in elkaar gezet en tig keer gecontroleerd vóór ze worden vervoerd naar de “launch pads” (de lanceerplatforms).
Dit gebouw is niet toegankelijk voor het gewone publiek dus we rijden er langzaam voorbij.
Onze eerste echte stop is een gebouw met een uitkijktoren van waaruit je zicht hebt op de lanceertorens, Launch Pad 39 A en B. Deze 2 zijn de enige, waarvan de spaceshuttle gelanceerd kan worden. In het gebouw bekijken we eerst een korte film die laat zien wat er allemaal gebeurt tot de lancering. Er zijn duizenden mensen mee bezig om een paar astronauten de lucht in te krijgen. Heel interessant om dat allemaal eens te zien.
Hierna beklimmen we de uitkijktoren vanwaar we een goed zicht hebben op Launch Pad 39A, waar we nog net een stukje kunnen zien van de Endeavour, die al opgesteld staat. De lancering is vastgesteld op 19 april.
De afstand tot het lanceerplatform is 3 mijl; dichterbij mag je niet komen.
Daarna stappen we weer in een bus (niet dezelfde; je kunt in iedere willekeurige bus stappen die langs komt rijden), om naar de volgende stop te gaan; het Apollo/Saturn V Center. Dit is een gigantische hal waar de Saturnus V tentoongesteld wordt en waarbij je een goed idee krijgt hoe groot zo’n raket is en wat voor klein stukje er voor de astronauten uiteindelijk overblijft. Indrukwekkend om te zien. Er is ook een ruimte waar allerlei prototypen van ruimtepakken te zien zijn, de echte ruimtecapsule van de Apollo 13 en een stukje maansteen.
Vervolgens gaan we een zaal in waar een controlcenter staat ,helemaal intact.
Dit controle centrum is echt gebruikt en wij zien een simulatie van een Apollo countdown en lift-off. Fascinerend!
Als we hiervan bekomen zijn, stappen we weer in de bus die ons terugbrengt naar het bezoekersgebouw. Al met al zijn we ruim 2 uur bezig geweest dus we besluiten om eerst maar te gaan lunchen.
Daarna gaan we naar het Imaxtheater waar 2 films worden vertoond in 3D.
We kiezen voor de film die gaat over de Hubble, een telescoop die in de ruimte zweeft en allerlei foto’s maakt van de deepspace.
We krijgen een speciaal brilletje om het 3D effect te creëren. De film is fantastisch; het is net of je er midden in zit en of je bijv. de sterren zó aan kunt raken. De film gaat over de geschiedenis van de Hubble; je ziet hoe een reparatie aan de Hubble wordt uitgevoerd in de ruimte. Eigenlijk maak je het mee zoals de bemanning van de shuttle het meemaakt.
Helemaal onder de indruk staan we, na het einde van de film, weer buiten.
Als we een beetje zijn bijgekomen, doen we de space walk of honor. We lopen langs een aantal gedenkplaten met de namen van alle Amerikaanse astronauten die hun leven hebben gegeven voor de ruimtevaart.
Daarna lopen we door de “Rocket Garden” een gedeelte waar een aantal historische raketten staan opgesteld. Je kunt nog gaan liggen in een nagemaakte shuttle om eens te ervaren hoe weinig ruimte je hebt en hoe ongemakkelijk je ligt. Ik heb het uitgeprobeerd maar het zit/ligt/hangt voor geen meter.
Onze allerlaatste stop is (uiteraard) de Space Shop waar Jan een shirt en cap naar zijn zin vindt en ik zowaar een pin. We zoeken nog een paar mooie ansichtkaarten uit en om kwart voor 5 stappen we helemaal tevreden de auto in. Op de terugweg naar Orlando komen we zowaar een Denny’s tegen waar we gaan eten en lekker!
Uiteindelijk zijn we om 7 uur bij de villa na een geweldige dag waar we heel erg van hebben genoten.

De bijgaande foto is van de Endeavour, die al op het launchpad (39A) staat opgesteld.

Zaterdag 19 maart (Orlando)

Vandaag hebben we eerst lekker uitgeslapen en zoals gewoonlijk uitgebreid ontbeten.
Daarna koffie gedronken en wat geluierd. De bedoeling was om in de loop van de dag nog weg te gaan, naar Down Town Disney of zoiets.
Maar zover zijn we helemaal niet gekomen. We hebben de hele dag gelezen, gekletst en gezwommen en dat beviel ons zó goed dat we lekker in de villa zijn gebleven.
Wel hebben we nog even boodschappen gedaan bij de Publix. Daarna gekookt en heerlijk gegeten.
Het was een luierdag en we hebben ervan genoten. Even helemaal niks!
Vanavond hebben we ons verdiept in het Kennedy Space Center.
Daar gaan we morgen naar toe. Eens kijken wat daar allemaal te zien is.

Vandaag plaats ik nog maar een foto van Magic Kingdom aangezien ik geen nieuwe foto’s heb gemaakt.

Vrijdag 18 maart (Orlando (Disney World))

Op tijd ons bed uit want we gaan vandaag naar Disneyland, naar Magic Kingdom. Eerst maar een stevig ontbijt, want het zal ongetwijfeld een drukke dag worden. Om kwart over 9 rijden we, met nog heel veel andere disneygangers de gigantische parkeerplaats op. Overal staan disneymedewerkers om het één en ander in goede banen te leiden en iedereen een parkeerplaats aan te wijzen. Onze auto staat onder een lantaarnpaal; dat maakt het nog makkelijker om te onthouden waar we precies geparkeerd staan. Na een stukje lopen, komen we bij een opstapplaats voor een treintje dat ons naar een volgend punt brengt. Hier kunnen we kiezen uit een monorail of een boot, die ons naar de ingang zal brengen. We kiezen voor de boot en kunnen nog nét mee. Al gauw zien we het beroemde kasteel van Doornroosje opdoemen (het kasteel dat je aan het begin van elke Disneyfim ziet). Na zo’n 5 minuutjes varen, kunnen we al weer uitstappen. We lopen met de stroom mee naar de eigenlijke ingang. Nadat ons kaartje is gecontroleerd, onze vingerafdruk is genomen en de tassencontrole is geweest, lopen we dan eindelijk het park binnen.
We lopen allereerst door Mainstreet waar allerlei mooie gebouwen staan die hoofdzakelijk allerlei eettenten bevat. We komen de burgemeester tegen die ons hartelijk welkom heet. Mainstreet komt uit op een grote rotonde van waaruit je in de verschillende gedeelten van het park kunt komen. Hét middelpunt van dit alles is het grote, schitterende kasteel.
Wij besluiten om linksom te gaan en te beginnen in Adventureland. Het eerste wat we tegenkomen is het boomhuis van de Zwitserse familie Robinson. Deze familie leed schipbreuk en bouwde een boomhut om te overleven. Je kunt deze boomhut bekijken en er doorheen lopen. Het is tot in de details nagebouwd en het is een erg leuke ervaring om door de verschillende vertrekken te lopen en de ingenieuze uitvindingen nader te onderzoeken.
Een eindje verder komen we Captain Jack Sparrow tegen, samen met één van zijn maten, bekend van Pirates of the Caribbean. Zij voeren een soort gesprek en zingen een aantal liederen. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat Johnny Depp er stond; zó echt lijkt het.
De attracties in dit gedeelte slaan we verder over en we lopen verder naar Frontierland. Hier gaan we met een vlot naar het eiland van Tom Sawyer. Op dit eiland kun je rondlopen en via allerlei donkere, nauwe gangetjes kom je overal en nergens uit. Ik ben mijn oriëntatie (die toch al niet best is) al snel helemaal kwijt, maar leuk is het wel. We lopen over een brug, gemaakt van latten en houten vaten al wiebelend naar de overkant. Verder gaat het weer, omhoog en omlaag, door een verlaten, donkere mijngang die wonder boven wonder gewoon weer ergens uitkomt.
Als we alles goed hebben bekeken, gaan we weer met het vlot terug naar het vaste land. Tijdens onze tocht over het eiland van Tom Sawyer, hebben we een ouderwetse raderboot voorbij zien varen en dat lijkt ons wel wat.
We zoeken de aanlegplaats van de boot op en schepen ons in voor een tochtje.
Erg leuk om dat eens mee te maken, alleen had de “kapitein” van mij zijn mond mogen houden tijdens de rit. Hij beschreef werkelijk alles wat we onderweg tegen kwamen. Voor de rest was het genieten!
Nadat we weer zijn uitgestapt, kijken we even bij de Big Thunder Mountain Railroads, een attractie die heel hard gaat en waar een gigantische rij mensen voor staat te wachten. Niets voor ons dus.
Op naar Liberty Square waar we gewoon wat rondlopen en daarna een plekje zoeken om te lunchen. We hebben geluk want er komen net 2 schommelstoelen vrij zodat we al schommelend onze lunch opeten. We zien overal mensen met gigantische botten met vlees eraan rondlopen. Uiteindelijk komen we erachter dat het smoked turkey legs zijn, waar je het vlees letterlijk van af moet trekken. We kijken er met verbazing naar. Het blijkt dat hele families met één bot doen.
Na de lunch gaat het weer verder naar Fantasyland. Het is inmiddels hartstikke heet en verschrikkelijk druk dus eigenlijk lopen we als een kip zonder kop rond. Niet alleen bij de attracties, ook bij de eet en drinktenten staan lange rijen mensen te wachten. Kinderen, maar ook volwassenen kunnen op de foto met Winny the Poe en Teigetje en het valt ons op dat iedereen heel rustig staat te wachten; niemand dringt voor of is ongeduldig.
En verder gaat het weer. We gaan weer even terug naar Liberty Square. We bezoeken de Hall of the Presidents,waar we een puur chauvinistisch stukje over de geschiedenis van Amerika en al zijn presidenten zien. Voordeel hiervan is dat we even rustig en lekker kunnen zitten en dat het hier koel is.
Buiten gekomen overvalt de hitte ons weer en gaan we door naar Tomorrowland. Daar hebben we het al gauw gezien en we hoppen van het ene naar het andere land.
Opeens valt het ons op dat er touwen gespannen zijn en dat overal mensen achter die touwen zijn gaan staan of zitten. Er staat wat te gebeuren. De grote middagparade komt eraan. Ook wij zoeken een plaatsje in de brandende zon want de schaduwplekken zijn zo te zien “uitverkocht”.
De parade is hartstikke leuk om te zien. Alle bekende disneyfiguren komen langs, op grote,fantastisch mooi gemaakte praalwagens of gewoon lopend.
Na de parade kijken we elkaar aan en we zijn het roerend eens; we hebben het gehad. We gaan op pad naar de uitgang. Via allerlei winkeltjes waar ik na veel zoeken een qua grootte, redelijk normale pin vind, een paar kaarten en een kleine Mickey Mouse. De boot en het treintje brengen ons naar de parkeerplaats waar onze Suv nog netjes onder de lantaarnpaal staat.
We verlaten DisneyWorld en rijden naar een Applebees waar we heerlijk eten.
Dan rijden we terug naar de villa waar ik “even” op bed ga liggen om vervolgens na anderhalf uur weer wakker te worden.
Conclusie van deze dag: het was hartstikke leuk om mee te maken. We hebben genoten en dan vooral van het mensen kijken. Al die kinderen, kleine meisjes in lange, glinsterende prinsessenjurkjes, peuters die uitgeteld in hun buggies liggen te slapen. We hebben heel veel gezien maar wij zijn niet echt mensen voor een pretpark. Ik weet dat er veel mensen zijn die er anders over denken maar voor ons is één dag Disney genoeg.

Donderdag 17 maart (Orlando (Florida Mall))

Vanmorgen eerst maar eens lekker uitgeslapen, aangezien het gisteravond behoorlijk laat was voor we naar bed gingen.
Eerst maar eens rustig ontbeten en daarna een beker koffie gedronken. We hebben geen pretparkplannen vandaag dus we hoeven ons niet te haasten.
Het is wederom prachtig weer; een blauwe lucht en een stralende zon (dat wordt weer wennen als we weer in Nederland zijn).
We besluiten om vandaag nog maar eens te gaan winkelen in de Florida Mall dit keer. Daar zit nl. een winkel van Victoria’s Secret en daar wil ik beslist naar toe. Om half 12 rijden we weg en we zijn nog niet op de I-4 als we in de file terechtkomen. Dit zat niet in onze planning maar gelukkig hebben we niet echt haast dus we geven ons er maar aan over en laten het lijdzaam over ons heenkomen. We doen er dik een uur over om bij de Florida Mall te komen waar we vervolgens wel snel een parkeerplaats vinden.
Via de plattegrond van de mall komen we daar waar we (ik met name) willen zijn en ik slaag ook nog eens goed.
Dit was, wat mij betreft, het enige verplichte nummertje dus slenteren we vervolgens langs een heleboel winkels. We kijken oa bij de winkel van M&M waar ze werkelijk alle kleuren M&M’s hebben en een heleboel artikelen die met M&M te maken hebben.
Als tussenstop gaan we bij Starbucks langs om aan onze verslaving te werken en om even uit te rusten.
Daarna winkelen we weer verder. Om half 4 zijn we het zat (Jan is het al veel eerder zat) en zoeken we de auto weer op.
De terugweg gaat gelukkig zonder file en via de Publix belanden we weer in de villa. We gaan lekker buiten zitten met een koud glas water en daarna ga ik het zwembad uitproberen. Het water is nog behoorlijk koud maar als ik er eenmaal in ben, is het toch wel erg lekker. Wat een luxe; je eigen privé zwembad! Geen gespetter om je heen en niemand die je in de weg zit.
Jan bekijkt alles vanuit z’n luie stoel en is (nog) niet zover om ook te gaan zwemmen.
Nadat ik een douche heb genomen, gaan we eerst maar een home made maaltijd in elkaar flansen en lekker opeten.
Vanavond moeten we ons nog verdiepen in het Disney Park Magic Kingdom want dat staat voor morgen op het programma.
Ik ben heel benieuwd hoe we dat vinden. Jullie horen het morgen wel.
Als foto doen we er nog maar één van SeaWorld.

Woensdag 16 maart (Orlando (Seaworld))

Vanmorgen waren we gelukkig wel op tijd wakker en na een ontbijt maar zonder koffie zijn we op weg gegaan. Om kwart over 9 reden we de parkeerplaats van SeaWorld op. Gauw naar het loket met het speciale formulier dat hopelijk recht geeft op gratis kaartjes. SeaWorld heeft nl. de policy dat militairen gratis naar binnen mogen. Bij Jan was dat ook inderdaad geen probleem; hij had zijn militaire ID kaart bij zich. Maar ik heb er nooit een keer aangedacht dat ook ik moest bewijzen dat ik was wie ik zei dat ik was. Mijn paspoort en rijbewijs lagen veilig in de villa; dus ik kon mij niet legitimeren. Helaas pindakaas; gewoon betalen voor mij dus. Jammer maar we hadden in elk geval één gratis kaartje.
Bij de tassencontrole ging het vervolgens óók verkeerd. We hadden bolletjes kaas meegenomen en die mochten dus niet mee naar binnen. Snacks mochten wel maar gezonde bolletjes dus niet. Die eindigden dus in de vuilnisbak. Dat was dus een goed begin van de dag.
Nog namopperend (ik) zijn we maar eerst even rustig gaan zitten om de plattegrond te bekijken. We hadden gisteren al genoteerd welke shows we in elk geval wilden zien en daar een schema van gemaakt.
De eerste show, A’lure, begon om 10.45u. We hebben eerst rondgekeken in de buurt van het Nautilus Theater waar deze show vol acrobatiek zou worden opgevoerd. Bijtijds hebben we een plaats gezocht van waaruit we alles goed konden zien. Het was een mooie show, met veel mooie kostuums, veel lichteffecten en veel acrobatiek. Het had, voor ons gevoel, weinig te maken met de wereld van de zee maar het was erg mooi om naar te kijken. We hebben ervan genoten.
Daarna zijn we gaan rondlopen. We hebben de haaien en roggen bekeken die in een bassin zwommen en zijn in de tunnel geweest waar het net leek of je midden tussen de haaien stond. Zoiets hadden we in Nederland ook al eens gezien maar het acrylglas van deze tunnel was heel erg helder. Wat wel weer heel grappig was; je loopt niet door deze tunnel,nee je stapt op een lopende band en op deze manier word je door de tunnel getransporteerd. Voordeel is dat je geen opstopping krijgt maar ik vond het jammer dat je niet stil kon blijven staan; het was te snel voorbij.
Vervolgens zijn we bij de zeeleeuwen gaan kijken. Er waren er een heleboel en er was zelfs een jonge zeeleeuw die heerlijk op een rots in het zonnetje lag. Ik blijf het verwonderlijk vinden dat deze logge dieren die zich op het droge zo lomp en onhandig bewegen, in het water zo sierlijk zijn.
De zeeleeuwen hadden een heel ruim en mooi bassin en je kon ze van heel dichtbij bekijken. Er liep ook iemand rond van Seaworld die van alles vertelde over de dieren en waaraan je vragen kon stellen.
Nadat we een poos van ze genoten hadden, zijn we in de richting van het Whale en Dolphin Theater gelopen.

Vlak ervoor hebben we nog even wat gegeten en gedronken en toen was het tijd voor Blue Horizons, een show met dolfijnen,vogels, een walvis (kleintje) en acrobaten. Het theater zat stampvol maar wij hadden mooie plaatsen omdat we bijtijds aanwezig waren.
Het verbaasde mij weer eens dat er zoveel Amerikanen met bergen eten aan kwamen zetten; dienbladen vol met frites en hamburgers. Ik snap dat niet want in mijn beleving ga je naar een show om te kijken en niet om te eten maar Amerikanen zullen wel 2 dingen tegelijk kunnen.
De show was fantastisch; er waren heel wat dolfijnen die de mooiste kunstjes lieten zien; salto’s, dubbele salto’s, alleen en met 2 of 3 dolfijnen tegelijk.
Tussendoor een aantal goede staaltjes acrobatiek, vliegende ara’s en zwemmers die van heel hoog in het water doken. Overal gebeurde wel wat en ik kwam ogen tekort om alles te zien. Het fotograferen heb ik al heel snel opgegeven. Het is razend moeilijk om precies te timen wanneer de dolfijnen een salto gingen maken en bovendien miste ik veel te veel van de show.
Weg camera en gewoon maar genieten! De foto’s zitten dus alleen maar in mijn hoofd.
Na deze mooie show zijn we op een holletje naar het Shamu Stadium gegaan voor de volgende show; ”Believe” met de orka’s.
Ook deze show was geweldig. Wat een gigantische dieren zijn het toch. Er was zelfs een jong bij dat mooi met moeders mee zwom. Ik had nog nooit een orka in het echt gezien maar dat werd nu in één keer goedgemaakt.
Wat een geduld moet je hebben als je deze giga dieren wat wilt leren.
Diep onder de indruk verlieten we het Shamu Stadium.
De shows die we wilden zien, hadden we gehad dus hoefden we de tijd niet meer in de gaten te houden. Eerst maar even overleggen en kijken op de plattegrond wat we allemaal nog wilden zien. De Manta en de Kraken, 2 grote achtbanen, kunnen we links laten liggen; daar zijn we geen types voor.
We besluiten om eerst naar de Wild Artic te gaan. Dit kun je op 2 manieren doen; met een “helikopter-simulatie” en lopend. Onszelf kennend, doen we het maar lopend. Via een filmzaaltje waar de helikoptervlucht gesimuleerd wordt, komen we in een “poolstation” van waaruit we langs pinguïns, een ijsbeer en een walrus komen. Deze dieren leven in hun natuurlijk klimaat; bij de pinguïns valt zelfs sneeuw. Het “poolstation” is net echt en het is er koud.
Hierna gaan we naar de dolfijnen; het is net voedertijd. Je kunt een bakje vis kopen en zelf de dolfijnen voeren, ze eten bijna uit je hand. Wij doen dat niet aangezien het er giga druk is maar ik kan vanaf onze standplaats wel een paar goeie foto’s maken. De Manatee Rescue is onze volgende stop. Ook hier staat weer iemand van SeaWorld die van alles vertelt over de Manatees
(zeekoeien) Het blijven schattige, goeiige dieren die hier overigens in heel helder water zwemmen zodat je ze heel goed kunt bekijken.
Als we op de terugweg weer langs de dolfijnen komen, is het voeren voorbij.
Het is er superrustig en we genieten nog een hele poos van deze prachtige dieren. Jan moet me er bijna wegtrekken; ik had nog uren kunnen blijven kijken. We lopen zo langzamerhand richting uitgang, via de winkeltjes uiteraard. Ik ben de hele dag al op zoek naar een pin van SeaWorld maar die is niet te vinden. Allerlei speelgoed zeebeesten, magneten en andere meuk maar geen pin te vinden helaas.
Om 5 uur zoeken we de auto weer op op de gigantische parkeerplaats. We weten zo’n beetje waar hij staat maar gelukkig hebben we een afstandsbediening zodat we alleen maar hoeven te kijken bij welke auto de lichten aangaan. Als we de auto gevonden hebben, is het inmiddels 5 uur.
We besluiten om bij Denny’s te gaan eten; een hamburger en frites, dat hebben we al een aantal dagen niet meer gegeten.
Om 6 uur zijn we weer in onze villa. Tijd om lekker uit te rusten en na te genieten. SeaWorld was voor ons een fantastisch park. Het is heel ruim opgezet en ondanks de thrills is er ook voor ons meer dan genoeg om een hele dag door te brengen.

Dinsdag 15 maart (Orlando (Premium Outlet))

De bedoeling was om vandaag naar SeaWorld te gaan maar helaas waren we vergeten om de wekker te zetten met als gevolg dat we ons hebben verslapen.
Omdat we geen zin hadden om ons te haasten, hebben we besloten om dan vandaag maar bij de Premium Outlet te gaan shoppen.
Dus eerst maar rustig opgestart met een ontbijt en daarna een beker koffie.
Vóór we wegreden, heb ik eerst maar eens op de folder aangekruist in welke winkels ik perse wilde kijken om te voorkomen dat we alle winkels af moesten (Jan is niet echt een winkelmens en je moet toch rekening houden met je echtgenoot).
Het was erg druk op de weg en we moesten zelfs even stapvoets rijden; dat hadden we nog niet eerder meegemaakt tijdens deze vakantie.
Ook bij de Outlet was het hartstikke druk dus het was zoeken naar een parkeerplaats maar ook dat is uiteindelijk gelukt.
Eerst hebben we mijn favoriete winkels (Columbia, Levi’s, Bass en Gap) bezocht waar ik een aantal leuke shirts, vesten en een jas heb gekocht.
Daarna zijn we even naar Starbucks geweest voor de welbekende Café Latte, French Vanilla en wat lekkers erbij.
Vervolgens maar weer verder geshopt tot we werden aangesproken door een jongen die bij een nagelstand stond. Hij vroeg of ik ongelakte nagels had en ja die had ik. Hij vroeg me om mijn hand te laten zien en begon driftig met een soort schuursponsje over mijn vingernagel te wrijven. Na een poosje vroeg hij of wij in “magic”geloofden en liet hij mij mijn nagel zien. Daar zat een glanzend laagje op; het zag eruit of ik ze met blanke nagellak had gelakt.
Hij vroeg heel enthousiast hoe ik het vond en keek heel ongelovig toen ik vertelde dat ik niet van glanzende nagels hield. Hij probeerde het nog even verder door mij te vertellen dat ik het sponsje maar ééns per maand hoefde te gebruiken maar ook dat hielp niet. Ten einde raad vroeg hij of hij het er dan maar af moest halen. Toen ik ja zei, heeft hij dat maar gedaan, hij een illusie armer, ik een ervaring rijker.
En verder maar weer met het shoppen. We kwamen bij de Polo Ralph Lauren shop en dáár wilde Jan zowaar naar binnen. Uiteindelijk kwamen we met 3 overhemden naar buiten die helemaal naar zijn smaak waren.
Als toetje ben ik nog even teruggegaan naar de Columbia shop om nóg maar een paar shirts te kopen en toen was ik uitgeshopt. Het was inmiddels 4 uur en we waren het zat. Via de Publix naar de villa gereden en daar eerst maar eens uitgerust met een groot glas ijskoud water en een zak chips.
Als eten had ik een diepvries pizza in de oven gedaan. Het rook al niet zo lekker maar het smaakte echt afgrijselijk. De pizza is dus in de vuilnisbak beland en we hebben het gedaan met een bak sla en wat crackers met ijs na.
Inmiddels is de wekker gezet en de website van SeaWorld nogmaals bekeken.
Morgen gaan we dus naar SeaWorld. Wij zijn benieuwd.

Geen foto’s vandaag van het shoppen dus een gouwe ouwe.

Maandag 14 maart (Orlando (Universal Studio’s))

Alweer een stralende, zonnige dag. Na een uitgebreid ontbijt en toch maar eerst een beker koffie, pakken we onze rugzak en gaan we op weg naar Universal Studio’s. Vanaf onze villa is dat een klein half uurtje rijden over de Interstate. De afslag staat duidelijk aangegeven en we komen zonder problemen bij de immense parkeergarage. Daar staan mensen klaar om ons precies te wijzen waar we mogen/ moeten parkeren voor het luttele bedrag van 15 dollar. Ik moet zeggen, het gaat allemaal heel geordend.
We moeten we eerst een behoorlijk eindje lopen, samen met een grote drom andere pretparkgangers. Bij de ingang worden onze kaartjes gescand en er wordt een vingerafdruk genomen. Vervolgens wordt onze rugzak gecontroleerd en ik moet zelfs mijn cameratas openmaken. Maar dan zijn we toch echt binnen. We komen op een plein met allerlei grappige huisjes die bij nader onderzoek allemaal winkeltjes en eettenten blijken te zijn.
We gaan eerst maar eens even ergens zitten om alles op ons te laten inwerken. Vanaf onze zitplaats hebben we een mooi uitzicht op de Incredible Hulk Coaster, een giga achtbaan waar je meerdere keren over de kop gaat.
Iedereen gilt op hetzelfde moment en ik ben blij dat ik veilig op mijn stoel zit en alleen maar hoef te kijken.
We nemen de plattegrond van het park erbij en besluiten om linksom te gaan beginnen. Dan storten we ons in de mensenmassa. We laten ons maar meevoeren en komen op een gegeven moment bij Dudley Do Right´s Ripsaw Falls (what´s in a name). Een soort waterglijbaan waar je in een uitgeholde boomstam naar beneden gaat en waar je kletsnat wordt. Hier blijven we een tijdje staan kijken. Je kunt precies zien wie in deze attractie is geweest want die mensen zijn nat. Gelukkig is er een “mensendroger” zodat je niet met je
natte kloffie verder door het park hoeft.
Als we verder lopen, komen we bij Jurassic Park, te zien aan een jeep waar een dinosaurus dreigend boven hangt. We lopen door Camp Jurassic, een soort grottenstelsel met netten waar je overheen kunt lopen. Volgens Jan, filmkenner bij uitstek, heeft het weinig met het echte Jurassic Park te maken maar ik vind het wel leuk.
Vervolgens zien we een attractie die ons wel leuk lijkt (wat we tot nu toe hebben gezien, vonden we veel te eng) de Pteranodon Flyers) maar laten we dáár nu niet in mogen. Dit blijkt alleen voor kinderen te zijn of voor volwassenen die een kind bij zich hebben. Bijna hadden we een kind meegesleurd maar omdat ook hier de wachttijd 60 minuten is, doen we dat toch maar niet.
Verder dan maar naar het Jurassic Park, Discovery Center waar een paar nagemaakte dino’s staan en waar een aantal doe dingen voor kinderen zijn.
Dan besluiten we eerst maar te gaan lunchen. Het is vrij eenvoudig om een rustig plekje te vinden; je vermijdt het geijkte pad en de vreettentjes en voor je het weet ben je alleen.
We gaan lekker in de schaduw zitten en eten onze bolletjes met kaas, een bekertje yoghurt en een banaan; dit alles onder de geur van hamburgers.
Na een poosje gaan we weer verder en komen we bij The Wizzarding World of Harry Potter. Het kasteel hadden we al uit de verte gezien. We hadden het idee dat we door het kasteel, Zweinstein, konden lopen, door de eetzaal en de klaslokalen; kortom dat we alle plekken die we kennen vanuit de films, zelf konden bekijken. Niets is echter minder waar; Je kunt nl. niet in het kasteel; je kunt er langs lopen maar meer ook niet. Ik denk dat je wel wat te zien krijgt als je in één van de attracties gaat maar daar moet je héél lang voor wachten en bovendien zijn wij 2 bangerikken die al snel iets eng vinden.
We lopen door het dorp van Harry Potter, nou ja lopen; we worden meegevoerd in de massa. Het is hier echt gigantisch druk; niet normaal.
De huisjes van het dorp, dat overigens heel mooi gebouwd is, zijn óf eettenten, óf winkels óf loze gevels. Je kunt er dus alleen maar naar binnen als je wat wilt kopen of als je wilt eten.
We laten de gigantische drukte maar snel achter ons en gaan verder naar The Lost Continent; ook heel mooi gebouwd. Er blijkt een show te beginnen, The 8th Voyage of Sindbad Stunt Show. Dát lijkt ons wel wat.
We gaan een grote grot binnen en zoeken een plaatje van waaruit we alles goed kunnen zien. Het is een voorstelling met de nodige acrobatische toeren, veel zwaardgevechten, harde knallen en veel vuur en water. Ook zit er de nodige humor in. Kortom; we vermaken ons prima; dit vinden we echt leuk.
Onbewust hebben we de goede plaatsen gekozen want op bepaalde plekken worden de toeschouwers behoorlijk nat.
Na de voorstelling lopen we verder door The Lost Continent, langs The Mystic Fountain. Als je een muntstuk in de fontein gooit, voorspelt een stem jouw toekomst. Eerst denken we dat er een bandje wordt afgespeeld maar het blijkt een echte stem te zijn die zich echt persoonlijk richt tot degene die het muntje heeft gegooid. Om de zoveel tijd, krijgt een muntengooier i.p.v. een voorspelling een straal water over zich heen, dit tot groot vermaak van de toeschouwers. Ook in dit gedeelte van het park weer een aantal thrills waar wij maar aan voorbij lopen.
Het laatste gedeelte waar wij komen heet Seuss Landing, naar de boeken van Dr. Seuss (deze boeken hebben wij nog aan onze kids voorgelezen toen ze klein waren) en hoofdzakelijk gericht op kinderen. Wij mogen dus niet in deze attracties. In dit gedeelte, dat heel kleurig is, staat ook een grote draaimolen en zijn er veel speeldingen voor kids.
Na dit gedeelte zijn we rond en staan we weer waar we vanmorgen zijn begonnen; bij de achtbaan dus.
We besluiten om niet nog een rondje te doen maar om lekker naar de villa te gaan.
Al met al valt dit park ons tegen. Er staat heel veel op een erg kleine oppervlakte. Er zijn o.i. veel te veel eettenten en winkeltjes. Volgens ons zijn de thema’s opgebouwd rondom een rollercoaster. Wij zijn bovendien geen thrillseekers en dan heb je, denk ik, weinig in dit park te zoeken. We hebben ons prima vermaakt hoor, hoofdzakelijk met het kijken naar mensen, maar als we dit van tevoren hadden geweten, dan hadden we dit park over geslagen.

Dit is echter puur onze mening; ik denk dat heel veel mensen hier heel anders over denken; anders was het niet zo druk geweest in dit park.
We zoeken onze auto op, gelukkig hebben we opgeschreven waar die staat, en rijden via de Publix terug naar onze villa.

Zondag 13 maart (Orlando)

Vandaag maar eerst eens lekker uitgeslapen en vervolgens heerlijk ontbeten met alles erop en eraan: een gekookt eitje, warm geroosterd brood, jus d’orange, yoghurt met cereals en een lekkere beker thee.
Daarna een lekkere kop koffie buiten aan de rand van het zwembad. Het buitengebeuren hier is overdekt door een grote aluminium constructie met heel fijn gaas. Er kan niks in en er kan niks uit. In deze tijd van het jaar maakt dat niet veel uit maar in de zomer stikt het hier van de muggen en dan is zo’n constructie ideaal; het voorkomt dat je lek gestoken wordt.
We besluiten om er vandaag een rustig dagje van te maken.
Wél gaan we in de loop van de dag naar het Visitor Center, zo’n 15 mijl verderop. We nemen hier een aantal folders mee van de dingen die we willen bezoeken en we besluiten vast tickets te kopen voor Magic Kingdom, Kennedy Space Center en Universal. Daar willen we in elk geval naar toe. En Seaworld natuurlijk maar daar hopen we voor nop in te komen. Voor de 3 parken zijn we in één klap een boel geld kwijt. Gelukkig kunnen we betalen met VISA want anders blijven we naar de geld automaat lopen.
Het is absoluut niet druk in het Visitor Center; we hadden lange rijen mensen verwacht die allemaal info wilden hebben maar we zijn meteen aan de beurt.
We snappen er niks van maar zijn er wel heel blij mee.
Op de terugweg naar de villa, gaan we nog even bij de Publix langs om nog wat boodschappen te doen.
De middag brengen we door op het terras met een leesboek en meerdere glazen ijskoud water met ijsblokken. We hebben nl. een koelkast die zelf ijsblokken kan maken. Heel apart maar wel erg handig.
Tegen de avond ga ik (alweer) een home made avondmaaltijd maken: steak met champignons, hash browns met ui , een lekkere gemengde salade en ijs.
Ik neem er alle tijd voor en vind het zelfs leuk om te doen. We genieten er beiden van. Heerlijk om alles op je dooie gemakje te doen.
Na de avondkoffie gaan we aan de grote eettafel zitten met de computer binnen handbereik, om te overleggen wat we morgen gaan doen.
We besluiten om naar Universal te gaan. We moeten kiezen uit 2 parken: Islands of Adventure of Universal Studios. Het wordt de Islands of Adventure omdat Jan al eerder in Universal Studios is geweest en omdat er in Isdlands of Adventure meer dingen zijn die mij aanspreken zoals Harry Potter, Jurassic Park en Spider Man.
Ik heb geen flauw idee wat ik me er bij voor moet stellen maar ik ben wel razend benieuwd.
We gaan morgen in elk geval bijtijds ons bed uit zodat we een lange dag hebben. Wordt vervolgd.

Nog steeds geen foto’s gemaakt dus alweer een foto die ik eerder gemaakt heb.

Zaterdag 12 maart (Crawfordville - Orlando)

Na een ontbijt, wederom in het hotel, en een kop koffie op de kamer, pakken we al onze bagage bij elkaar en laden we onze auto in.
Vandaag is een lange reisdag. We verlaten Crawfordville en de Pandhandle (zo wordt het noorden van Florida genoemd) en rijden in één ruk naar Orlando. Uiteraard stoppen we onderweg een paar keer om wat te eten en even uit te rusten. We rijden het eerste stuk binnendoor, maar we pakken ook de Interstate want dan schieten we tenminste op.
Om iets over 3 zijn we bij onze villa, die ligt in Davenport, zo’n 20 minuten rijden van Orlando. De villa is geweldig. Er zijn 2 woongedeeltes, een ruime keuken met vaatwasser, waar vooral Jan erg blij mee is aangezien hij de afwasser is tijdens deze vakantie.
Vervolgens zijn er 4 slaapkamers, 2 badkamers een wasruimte met wasmachine en droger en last but not least een mooi terras met een privé zwembad. Hier houden we het wel 10 dagen uit.
We nemen het huis in bezit, rusten even uit en maken dan een uitgebreide boodschappenlijst want onze voorraad is grotendeels op.
De Publix (supermarkt) is zo’n 5 minuten rijden hier vandaan en hier kunnen we alles kopen wat we nodig hebben.
Als we weer bij de villa zijn en alle boodschappen hebben uitgeladen, ga ik koken. We hebben even genoeg van alle hamburgers en friet en vooral ik snak naar een home made maaltje. We maken het vanavond makkelijk met macaroni en een schaal gemengde salade. Als toetje hebben we Ben en Jerry’s ijs gekocht, die ze hier in héél veel lekkere smaken hebben.
We hebben hier een heel groot vriesvak dus nu kan het.
We genieten van onze maaltijd aan de hele grote eettafel. Heerlijk zoveel comfort na alle hotelkamers. Vanavond hebben we lekkere Nederlandse koffie (ik heb een pak koffie van huis meegenomen ) met een stuk cheesecake.
Op zo’n manier komen we de avond wel door.

Vandaag geen foto’s gemaakt dus maar een gouwe ouwe uit de verzameling die we al gemaakt hebben.

Vrijdag 11 maart (Crawfordville)

Ook vanmorgen weer genoten van het ontbijt in het hotel. Vóór we op pad gingen nog eerst even een kop koffie gemaakt op onze kamer want een Starbucks is hier in deze buurt nergens te vinden.
Onze rugzakken met de nodige mondvoorraad gepakt en weg zijn we.
De beslissing om gisteren niet te gaan wandelen, is een hele goeie geweest.
Het is weliswaar fris buiten maar de zon schijnt en het waait een stuk minder hard vandaag. Uitstekend wandelweer dus.
We gaan naar het Apalachicola National Forest, met een oppervlakte van 2400 km², het grootste National Forest van heel Florida. Het immense bos is niet al te toegankelijk; er zijn maar 3 ingangen. Gelukkig ligt één van deze ingangen dicht bij Crawfordville, waar wij verblijven.
We besluiten om 2 trails samen te voegen tot 1 trail van 8 km. Deze trails liggen in het Leon Sinks Geological Area, een geologisch zeer interessant gebied. Een korte uitleg. Sinkholes zijn ontstaan door een zwakke plek in de kalksteenlaag. Hierdoor ontstonden gaten (sinkholes) waardoor het grondwater naar boven borrelde. Deze sinkholes staan in verbinding met een zgn. aquafer. Dit is een zeer groot ondergronds zoetwaterreservoir. Verschillende van deze ondergrondse waterreservoirs zijn in kaart gebracht door “cave divers” (grot duikers). Het blijkt dat de ondergrondse reservoirs worden bevolkt door ongewone vissen en insecten.
Er zijn drooggevallen sinkholes, in de vorm van grote verzakkingen in de aarde en natte sinkholes in de vorm van meertjes.
Tijdens de trails die wij lopen, komen we beiden tegen. Ze liggen tussen de bomen en soms moet je goed kijken, wil je ze zien. De natte sinkholes; de meertjes dus, zijn verrassend helder en variëren qua kleur van smaragdgroen tot theekleurig bruin. Het is een prachtige wandeling en we genieten van de frisse lucht en de zon die volop schijnt. We lunchen op een bankje bij één van meertjes met trailrepen en verse ananas.
Na ruim 2 uur lopen, komen we weer bij de parkeerplaats. Als we weg willen rijden, vraagt een parkrancher ons om te stoppen. Hij wil graag dat we , samen met hem, een enquêteformulier invullen. Tijdens het invullen blijkt dat hij 3 jaar in Nederland is geweest, in Uden, gelegerd op de vliegbasis Volkel.
Hij vond Nederland helemaal geweldig, net één groot park, en m.n. de fietsen en fietspaden overal vond hij een voorbeeld van hoe het in Florida zou moeten. Afijn, na een nogal chaotisch en druk gesprek, wenste hij ons “howdoe” op z’n brabants en konden wij wegrijden.
Aangezien het nog maar 2 uur is, besluiten we om nog even naar de Golf van Mexico te rijden. We hopen dat we ergens een mooi strand vinden waar we nog even kunnen genieten van de zee. In eerste instantie lijkt dat niet te lukken. We rijden en rijden maar overal zijn alleen maar privé ingangen die naar allerlei strandhuizen lopen.
In een uiterste poging rijden we naar Alligator Point een soort schiereilandje en daar vinden we uiteindelijk een openbare toegang tot het strand. In Alligator Point is dit ca. 1 mijl voorbij de watertoren aan de linkerkant. En wat voor strand! Spierwit zand, bijna geen mensen en veel, heel veel gigantisch grote en mooie schelpen en een prachtige Golf van Mexico. Jan gaat zitten genieten van het uitzicht en ik loop een poos met mijn voeten in het water langs het strand om te kijken naar al die mooie schelpen die werkelijk overal liggen.
Dit is echt een kadootje vandaag. Het is hier prachtig en ongerept en ik zou hier uren kunnen blijven. Na een hele tijd puur genieten, gaan we weer weg want het is nog een aardig stukje rijden naar ons hotel. Onderweg eten we wat bij Hardee’s want de eettentjes die we tegenkomen, zien er op z’n zachts gezegd shabby uit dus dat durven we niet aan. We gooien de tank van de auto nog even vol en rijden terug naar ons hotel.
Morgen verlaten we dit deel van Florida en gaan we terug naar ons beginpunt, naar Orlando dus. De rondreis zit erop maar onze vakantie nog lang niet. We blijven nog zo’n 10 dagen in Orlando waar we een villa hebben gehuurd. Van daaruit gaan we nog van alles ondernemen. Wat dat precies zal zijn, weten we nog niet maar we zijn nog heel wat van plan.

Donderdag 10 maart (Crawfordville)

Toen we vanmorgen wakker werden, was het gelukkig droog maar het waait erg hard en het is behoorlijk fris. We genieten eerst van een lekker ontbijt in het hotel. Er is van alles, scrumbled eggs, worstjes, bruin(!) brood, allerlei zoetigheden, vers fruit, jus d’orange en thee.
Daarna overleggen we wat we vandaag gaan doen. Onze bedoeling was om een trail te gaan lopen in het Apalachicola National Forest, maar gezien het weer besluiten we het programma om te gooien. Vandaag gaan we maar naar een plantage in Georgia en de trail bewaren we voor morgen als het hopelijk niet meer zo hard waait.
We kiezen voor de Pebble Hill Plantation, vlak voor Thomasville in de Staat Georgia. Na een uurtje rijden komen we daar aan. Het is een gigantisch groot landgoed met allerlei bijgebouwen en een groot Main House.
Eind 1800 werd deze streek een winterbestemming voor rijke industriëlen uit noordelijke steden zoals Cleveland, New York en Chicago. Zij bezochten feesten, gingen jagen en vissen en reden paard. Uiteraard vermaakten ze zich prima.
Pebble Hill werd uiteindelijk gekocht door Mr. Hanna die het gebied veranderde in een zg "sportieve"plantage. Op dit soort plantages hield men zich niet bezig met het houden van vee maar met jagen, vissen en paardrijden.
De plantage bleef in de familie en uiteindelijk erfde zijn kleindochter, Elisabeth (bijnaam Pansy) de plantage. Zij was helemaal gek van honden en paarden en ze verzamelde allerlei schilderijen en kunstwerken met de bedoeling dat het na haar dood een museum werd zodat iedereen van het prachtige landgoed kon genieten. Ze reserveerde er een grote som geld voor zodat ze er zeker van kon zijn dat het landgoed geen geldgebrek zou kennen.
Wij begonnen onze tocht in een U-vormig gebouw waar de stallen, het koetshuis en de tuigkamer waren gevestigd. Een gedeelte van de stallen is nog in gebruik.
Vervolgens kregen we een rondleiding in het Main House. Het was een privé rondleiding want we waren helemaal met z’n tweeën. We kwamen door prachtige vertrekken, voorzien van allerlei luxe en overal beeldjes, trofeeën en gebruiksvoorwerpen met honden en paarden erop. In één enkele kamer waren wel 6 bellen aanwezig zodat je niet op hoefde te staan als je de butler wilde bellen. De butler kon zien wie er gebeld had, op een paneel waar een licht aanging als er op de bel werd gedrukt.
In een gigantische keuken stonden kasten met allerlei serviezen. Ieder servies had bijpassend bestek en linnengoed. En voor elk was één eigen bediende verantwoordelijk.
De gastenverblijven hadden allemaal een bepaalde kleur die overal doorgevoerd was en een eigen badkamer. Mannen hadden een kamer met één raam, vrouwen hadden een kamer met 3 ramen. Bij echtparen maakte het niet echt uit.
De dame die ons rondleidde wist heel veel over de geschiedenis van het huis en alle voorwerpen en ze vertelde honderduit. Dat is aan de ene kant erg leuk maar omdat we maar met z’n tweeën waren, moesten we wel blijven luisteren en hadden we eigenlijk té weinig tijd om zelf echt goed rond te kijken.
Maar het was een overweldigende ervaring; zoveel luxe en rijkdom in één enkel huis.
Na de rondleiding die zo’n anderhalf uur duurde, zijn we eerst maar even buiten op een bankje gaan zitten. Daarna gingen we opnieuw naar binnen en nu werden we naar de 1e verdieping gebracht. Daar was een tentoonstelling ingericht met allerlei schilderijen met afbeeldingen van paarden, honden en jachttaferelen. Deze tentoonstelling was nog maar ruim een week geopend zodat wij tot de eerste bezoekers behoorden.
Alle schilderijen hingen eerst in de vertrekken beneden maar doordat het daar zo vol stond met kunst, kregen ze niet de aandacht die ze verdienden.
Vandaar een aparte tentoonstelling.
Ik moet zeggen, ze waren prachtig en het mooiste was dat je er met je neus bovenop kon staan. Géén touwen waar je achter moest blijven, géén suppoosten die zenuwachtig werden als je te dichtbij kwam. Je mocht er alleen niet aankomen; handen op de rug dus. Maar doordat je er zo dichtbij mocht komen, kon je heel goed de techniek van het schilderen zien.
Nadat we ook hier weer een tijd hadden rondgelopen, hebben we eerst maar buiten op een bankje gelunched want dat was er helemaal bij in geschoten.
Vervolgens hebben we nog een route over de plantage gelopen. We zagen talloze gigantische bomen, alweer met lange slierten mos, grote grasvelden, een vijver en talloze bijgebouwen ,elk met een eigen functie.
Nadat we zo’n 4 uur op de plantage hadden rondgesjouwd, zijn we de auto maar eens op gaan zoeken om terug te rijden naar Florida.
Onderweg hebben we eerst maar gegeten bij een Applebee’s, zodat we niet weer het gedoe van gisteren kregen. Applebee’s is toch een favoriet van ons en dan met name de (dessert) shooters (voor Amerikaanse begrippen kleine toetjes maar voor ons net groot genoeg). De strawberry cheesecake is mijn topper en Jan vindt de chocolat mousse geweldig.
Met een volle maag zijn we teruggereden naar ons hotel waar we vanavond lekker gaan nagenieten van weer een prima dag.

Woensdag 9 maart (Cedar Key - Crawfordville)

Vanmorgen werd ik om 7 uur wakker. Ben er even uitgegaan om van de zonsopgang te genieten. Erg mooi! Daarna toch maar even terug gegaan in bed en geslapen tot 8 uur.
Na een lekker home made ontbijtje de koffers gepakt. Met een kop koffie op het terras nog een poosje genoten van het uitzicht op de golf en onze buren, de pelikanen. Als afscheidskadootje kwamen er nog 2 dolfijnen langs zwemmen en een aantal vogels voerde nog even een showtje op.
Daarna de spullen in de auto geladen en uitgecheckt. Met pijn in ons hart reden we Cedar Key uit. Wat een fantastisch plaatsje als je een paar dagen wilt relaxen.
Vandaag is een reisdag en we kunnen lekker opschieten. We nemen een paar wegen binnendoor en langzamerhand verandert het landschap. We komen in een meer bosrijk gebied zodat we wat meer te kijken hebben onderweg.
We lunchen bij een picknicktafel met onze fleece aan want het waait hard en het is aan de frisse kant.
Na ruim 3 uur rijden komen we in Crawfordville waar we de komende 3 nachten blijven. Eerst gaan we uitgebreid boodschappen doen bij de Wallmart want we hebben alle tijd. Als we de winkel uitkomen, merken we dat het heeft geregend. We rijden door naar de Best Western en checken in.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben, willen we eerst wat gaan eten. Dat blijkt nog niet zo simpel te zijn. Het hotel ligt echt in de middle of nowhere en de eettenten zijn behoorlijk ver weg. Als we eindelijk met behulp van de computer iets hebben gevonden, blijkt het zo’n 8 mijl verderop te zijn. We besluiten er toch maar naar toe te rijden maar als we er zijn blijkt het restaurant gesloten te zijn op woensdag. Inmiddels is het heel hard gaan regenen en we hebben het even gehad. We keren om en rijden maar weer terug. Uiteindelijk komen we een Hardee’s tegen; een hamburgertent. Daar gaan we dan maar een hamburger eten. Je moet toch wat.
Na de hamburger, die trouwens goed smaakt, rijden we weer terug naar het hotel. Dat was een eind rijden voor een simpele hamburger.
De rest van de avond blijven we op onze hotelkamer die heel ruim is en zelfs een zithoek heeft waar we lekker kunnen luieren. Het blijft maar heel hard regenen en onweren maar wij zitten droog. Hopelijk is het weer morgen beter want dan willen we een trail gaan lopen.
Aangezien ik geen foto’s heb gemaakt, nog maar een foto van Cedar Key; van de hoofdstraat.

Dinsdag 8 maart (Cedar Key)

Na een heerlijke nacht slapen in een giga bed, worden we wakker van de wekker. Het eerste wat ik doe is naar buiten kijken naar de zee. Onze buren, de pelikanen zijn er nog alhoewel het niet zo druk is op de palen. Ook zien we weer een paar dolfijnen voorbij zwemmen. We ontbijten op ons dooie gemak aan een echte eettafel; lekker luxe dus.
We moeten wel onze koffer pakken want we verhuizen vandaag naar een andere kamer. De kamer waar we nu verblijven, konden we maar reserveren voor één nacht. We zakken een verdieping maar hebben hetzelfde fantastische uitzicht over de Golf. We hoeven niet zelf met de bagage te sjouwen; we kunnen het klaarzetten en dan wordt het naar onze nieuwe kamer gebracht. Een prima service dus.
Wij drinken nog een kop koffie, leveren de sleutel in en gaan Cedar Key verkennen. Cedar Key was vroeger een belangrijke havenstad. Maar de schepen werden groter en konden niet meer aanleggen in de ondiepe haven.
Toen is men begonnen om de bomen te kappen om het hout te gebruiken voor het maken van potloden (de Faber potloden werden in Cedar Key gemaakt). Maar toen alle bomen gekapt waren, hield de fabriek op te bestaan. De mensen trokken weg en Cedar Key veranderde in een spookstadje.
Nu is het een stadje met zo’n 1000 inwoners. Zij leven van visvangst en het kweken van oesters.
Omdat er maar één weg naar Cedar Key loopt en er geen openbaar vervoer is, blijft het hier erg rustig. Hier zie je nog het Florida, zoals het vroeger was.
Er staan hier hele mooie, oude houten huizen met prachtig versierde veranda’s. Er is hier één straat waar alles gebeurt. In die straat vind je het stadhuis, de bibliotheek, het postkantoor en één klein supermarktje.
Ook zijn hier een aantal kunstwinkeltjes waar je werk van lokale kunstenaars kunt kopen.
Het is hier heel erg rustig en relaxed. Iedereen groet elkaar en niemand heeft haast. Je kunt hier zelfs golfkarretjes huren om op deze rustige manier de omgeving te verkennen.
Wij lopen heel rustig door het stadje en bekijken de prachtige oude huizen.
Terug gaan we via de haven waar we een poosje op een bankje van de zee genieten. Daarna gaan we terug naar de Harbour Master Suites waar onze kamer inmiddels klaar is en onze bagage al staat.
De rest van de dag zitten we buiten en kijken en genieten we. Bij de buren, de pelikanen en andere zeevogels, is altijd wel wat te beleven. Het is een komen en gaan en de pelikanen vliegen vlak langs ons heen. Het is een prachtig gezicht; ze vliegen zo rustig, elegant bijna en maar een paar cm boven het wateroppervlak.
Zo gaat de middag voorbij en om een uurtje of 5 gaan we even wat eten.
Daarna snel weer terug naar onze kamer om verder te genieten van de show die hier opgevoerd wordt door de vele vogels.
Ik ga nog even met mijn fototoestel naar de pier om van de zonsondergang te genieten. Die is prachtig. Het licht is heel diffuus en varieert van heel lichtroze tot heel lichtblauw. Ik maak heel wat foto’s en geniet nog even van de zon.
Al met al hebben we genoten van een dagje relaxen hier in Cedar Key.
Voor vogelliefhebbers en rustzoekers is het hier een paradijsje.
Jammer genoeg gaan we hier morgen weer weg. We zouden hier wel een week kunnen blijven.

Maandag 7 maart (Newport Richey – Cedar key)

Zoals gewoonlijk gaan we om 8 uur ons bed uit. We ontbijten vandaag in het hotel en dat valt niet tegen. Er zijn scrambled eggs, er is bruin brood, yoghurt en vers fruit (meloen en parten sinaasappel) maar er is geen kokend water om thee te maken en zonder thee begint mijn dag niet goed. Gelukkig wordt dat probleem snel opgelost als we erom vragen. Een medewerker die het ontbijt verzorgt, brengt al snel met 2 bekers kokend water en een schoteltje met 2 theezakjes. Helemaal goed dus.
Na het ontbijt waar we van genoten hebben, checken we uit en gaan we eerst maar wat boodschappen doen bij de Publix die vlak bij ons hotel ligt.
Daarna zoeken we naar de Starbucks die ook dicht in de buurt moet zijn. We rijden er nog bijna voorbij en dat zou jammer zijn want we zijn er weer aan toe na 3 dagen zonder. Met onze Café Latte en French Vanilla gaan we buiten op het terras zitten. Wel met onze fleece aan want het is frisjes.
Daarna gaan we rijden. Het schiet niet erg op in het begin want we komen het ene stoplicht na het andere tegen. Net als we denken dat we uit de stad zijn, komen we alweer in de volgende plaats met uiteraard wéér de nodige stoplichten. Na dik een half uur kunnen we dan toch eindelijk wat vaart maken. Vandaag willen we naar Homosassa Springs Wildlife State Park, dat mooi op onze route ligt. Dit State Park is een soort opvangcentrum voor allerlei soorten dieren die op de één of andere manier gedumpt zijn. Het zijn ex huisdieren, dieren die hebben opgetreden in een voorstelling of dieren die gewoon overbodig zijn geworden. Ook zullen we hier de manatees zien, de zeekoeien die veel in Florida voorkomen.
Het park ligt, lekker makkelijk, aan de weg die wij rijden. We betalen de entreeprijs en krijgen nog korting met onze ANWB-kaart (we blijven Nederlanders). Het blijkt dat het eigenlijke park een stukje verderop ligt. Je wordt er naar toe gebracht met een boot of met een treintje. De boot vaart net voor onze neus weg en in eerste instantie besluiten we dan maar te gaan lopen. Maar we kunnen de ingang van het park niet vinden en komen bij een motel terecht. Dan komt er een vrijwilliger met het treintje aanrijden en we besluiten dan toch maar met het treintje te gaan. We verwachten dat we er binnen no time zijn (denkend aan Lovers Key State Park) maar het is toch nog een aardig stukje rijden.
Eindelijk komen we dan toch in het park zelf. Als eerste zien we een nijlpaard Lu geheten. Dit nijlpaard komt van de Los Angeles Zoo en werd gebruikt als figurant in films. Maar het beest werd overbodig en kon nergens terecht. Uiteindelijk is dit nijlpaard benoemd tot ereburger van Homosassa en op deze manier in dit park terecht gekomen. Voor de rest zie je hier alleen dieren uit Amerika zelf. We zien allerlei soorten vogels waarvan we de meesten al in het wild hebben gezien. Maar er is ook een bald eagle (met de Amerikaanse vlag op de achtergrond. Waarschijnlijk is ook dit dier gewond geraakt want volgens ons kan hij niet meer vliegen. Hij zit namelijk niet in een kooi maar hij blijft keurig zitten. Hij zal wel niet anders kunnen.
We zien wolven, vossen, bobcats, schildpadden en de onvermijdelijke alligators. Ook is er een klein gebouw met slangen. Vervolgens lopen we door naar de manatees die erg veel voorkomen in Florida. Je kunt ze hier ook onder water bekijken en dan zie je pas wat voor een grappige beesten het zijn. Ze hebben een dik, log lijf en een heel klein koppie met oogjes die heel zielig de wereld inkijken. Ze eten plantaardig voer en we zien dan ook een giga kruiwagen vol romeinse sla die in het water wordt gekieperd.
Nadat we nog een T-shirt voor Jan en een pin voor mij hebben gescoord, gaan we weer met het treintje terug omdat de boot alweer voor onze neus wegvaart. Het is inmiddels behoorlijk warm geworden en de auto is net een oven. Gelukkig hebben we een goede airco zodat het al snel wat aangenamer wordt.
We schieten lekker op en stoppen alleen even in Otter Creek bij het postkantoortje om wat postzegels te kopen. De man achter het loket heeft geen zegels voor Nederland bij de hand en moet even in zijn voorraad zoeken. Hij krijgt duidelijk niet elke dag Nederlanders over de vloer.
Er gaat maar één weg naar Cedar Key en die stopt aan de rand van de Golf van Mexico. Verder kun je niet want dan rij je zo het water in.
Onze overnachtingsplek is dan ook makkelijk te vinden. Die ligt aan het water. We checken in en we worden netjes naar onze kamer gebracht. Daar vallen we van de ene verbazing in de andere. We logeren in een suite die tropical tranquility heet. Een grote ruimte die aan drie kanten uitkijkt over de Golf van Mexico. Er zitten grote ramen in en er loopt een terras langs bijna de hele ruimte. We hebben een aantal pelikanen als buren. Ze zitten op een aantal palen die voor ons terras liggen. Het uitzicht op de golf is verschrikkelijk mooi.
We zien regelmatig pelikanen opstijgen en landen op de palen.
Dit is genieten met een hoofdletter. Voor ons gevoel zijn we in een paradijsje belandt. En dat is nog niet alles want we staan nog geen 5 minuten op het terras als we een dolfijn zien zwemmen. Echt waar!
Ik wil hier nu al niet meer weg. Ik wil alleen maar op het terras zitten en kijken naar al dat moois. Maar onze maag protesteert en we besluiten om eerst maar te gaan eten. Dat kan gelukkig heel dichtbij en het smaakt heerlijk. Jan neemt vis en ik neem een Cesar Salad. Daarna gaan we weer snel terug naar ons paradijsje om te genieten van de ondergaande zon.
Ter plekke besluiten we om morgen niet veel te ondernemen. We blijven in Cedar Key en gaan het plaatsje zelf verkennen. Voor de rest gaan we alleen maar genieten.

Zondag 6 maart (Lehigh Acres – Newport Richey)

Na het gebruikelijke ochtendritueel stappen we tegen half 10 in de auto.
We zoeken nog even naar een Starbucks maar die vinden we niet, zodat we maar zonder French Vanilla en Café Latte op weg gaan. Omdat we een aardig stuk moeten rijden, pakken we vandaag de Interstate, zodat we goed kunnen opschieten. We hebben vanmorgen al een beetje regen gehad en het is bewolkt maar na een poosje breekt de zon door en loopt de temperatuur aardig op. Ons doel voor vandaag is het Myakka River State Park dat iets ten zuiden van Sarasota ligt. Na anderhalf uur komen we bij de ingang van het park en we beginnen met een bezoekje aan het kleine Visitor center. We krijgen goede informatie over de trails die we zouden kunnen lopen en over de verdere mogelijkheden die het park biedt. Er is een kleine tentoonstelling over de vogels die hier voorkomen en we kunnen ook een film bekijken. Dat lijkt ons een goed begin maar helaas valt de stroom kortstondig uit en de vrijwilliger, een wat oudere man, krijgt de boel niet meer aan de praat. Geen film dus. We gaan terug naar de auto en rijden eerst verder het park in. Onderweg komen we langs Alligator Point. Vanaf de brug zien we weer de nodige alligators in het water liggen. Zo langzamerhand is het voor ons de normaalste zaak van de wereld om ze te zien en we stoppen niet eens meer.
We rijden door een prachtige omgeving naar het Upper Myakka Lake. Daar parkeren we de auto, zoeken een picknicktafel op en gaan eerst maar eens lunchen. De zon schijnt inmiddels volop en het is warm maar de picknicktafel staat lekker in de schaduw. Nadat we onze trailrepen en yoghurtjes hebben gegeten, lopen we naar het meer. Je kunt een (air)boottocht over het meer maken maar daar hebben we geen zin in. Een heleboel andere mensen wel want de boot zit erg vol. Wij gaan even kijken in de giftshop waar Jan hoopt een T-shirt met opdruk van Myakka State Park te scoren. Helaas, het enige
T- shirt dat hij mooi vindt, is er niet in zijn maat. Gelukkig hebben ze wel een push-pin voor mijn verzameling.
Daarna pakken we de auto weer en rijden naar het beginpunt van de trail die we willen lopen. Gewapend met onze rugzakken, water, fototoestel en verrekijker gaan we op pad. We lopen door een mooi bos met veel palmen en hoge bomen. In die bomen hangen talloze lange slierten tillantsia mos. Dit mos kun je in Nederland in gedroogde vorm kopen; het wordt veel gebruikt in kerstbakjes. Hier hangt het in grote hoeveelheden in bijna elke boom. Na het bos komen we in een open vlakte waar we weer de nodige vogels zien. Er is hier geen schaduw en het is behoorlijk heet. Ons water komt dus goed van pas. Na een aardig eind lopen, komen we gelukkig weer in een bos. Ook hier een weelderige begroeiing van bomen, palmen en slierten mos. Na zo’n 2 uur lopen komen we weer bij de auto. Tijdens de hele trail zijn we zegge en schrijve 2 keer mensen tegen gekomen. Eigenlijk hadden we nog een trail willen lopen maar dat redden we niet qua tijd. We rijden nog even naar een boardwalk bij het meer waar je vogels kunt observeren maar die ligt in de volle zon. In de buurt staat een bank lekker in de schaduw en vanaf die plek kun je ook mooi over het water kijken.
We eten wat druiven en zien vanaf onze bank de nodige vogels die aan de rand van het meer naar voedsel zoeken. Hoog in de lucht meent Jan nog een bald eagle te zien maar daar zijn we niet zeker van.
Dan is het tijd om Myakka River State Park te verlaten. We hebben het hier geweldig naar onze zin gehad. Het park is heerlijk rustig en je kunt er wandelen, fietsen, een kano huren en een boottochtje maken. Kortom een aanrader.
Wij rijden weer richting de Interstate want we moeten nog 2 uur rijden voor we in New Port Richey zijn. Daar overnachten we. Ik had me deze plaats anders voorgesteld. We hebben een hotel aan de haven maar die blijkt dicht bij de grote weg te liggen. Vreemd. Maar goed, de kamer is erg ruim en mooi en dat is wel weer eens lekker na de 2 kleine hotelkamers die we de laatste 2 nachten hadden. We eten bij Denny’s vanavond en het smaakt ons prima.
Daarna gaan we snel terug naar ons hotel.

Ik wil trouwens iedereen bedanken die op onze weblog heeft gereageerd. Heel erg leuk al die reacties. Het kan zijn dat we de komende dagen geen blog plaatsen. We weten niet zeker of we in Cedar Key internet hebben. Maar hoe dan ook, jullie horen snel weer wat van ons.

Zaterdag 5 maart (Everglades City – Lehigh Acres)

Weer een nieuwe dag vandaag en zoals gewoonlijk gaat onze wekker om 8 uur. Na een ontbijt en het pakken van onze spullen, vertrekken we uit de “grote” stad Everglades City. De bedoeling was om vandaag naar Sanibel Island te gaan maar we zagen gisteren heel toevallig op de tv dat daar vandaag een grote schelpenbeurs gehouden werd en dat het erg druk zou worden. We besluiten dus om niet naar Sanibel Island te gaan maar in plaats daarvan wordt het Lovers Key State Park, in de hoop dat het daar niet zo druk is. We rijden weer over de Tamiami Trail en genieten voor het laatst van de Everglades met zijn saw grass en de vele watertjes. Ook vandaag zien we weer prachtige vogels langs de weg waaronder veel Anhinga’s. Deze vogel zie je meestal zitten met zijn vleugels wijd uitgespreid. Dat doet hij om zijn vleugels te drogen. Als hij voedsel zoekt verdwijnt hij helemaal onder water en omdat zijn veren erg weinig vet bevatten, wordt zijn verenpak erg nat. Het drogen gaat natuurlijk sneller als hij zijn vleugels uitspreidt.
Na een uurtje rijden komen we weer in de bewoonde wereld en wordt het drukker qua verkeer. Wat ons opvalt is dat je overal kleine wijkjes ziet met muren eromheen en een beveiligde in- en uitgang en heel veel golfbanen.
We komen ontelbare stoplichten tegen waardoor we niet echt op kunnen schieten. Toch komen we tenslotte bij het Lovers Key State Park. Nadat we betaald hebben, wijzen parkeerwachten ons waar we moeten parkeren. Via een voetgangersbrug komen we bij een treintje dat ons naar het strand zal brengen. Wij hebben het idee dat het strand dan wel een eind weg zal zijn maar we zitten nauwelijks als we al weer uit kunnen stappen.
Als we het strand opgaan, valt het ons toch wat tegen. Het is maar een smalle strook die bestaat uit een dikke laag schelpen. Het is er niet druk maar behalve dat je er kunt zonnebaden, valt er verder weinig te beleven. We lunchen er en daarna lopen we via het strand terug naar de parkeerplaats. We hebben het treintje dus niet nodig.
Vervolgens moeten we via dezelfde weg met al die stoplichten weer terug naar de Tamiami Trail die we weer een poosje volgen. Dan slaan we af en na nog een flink aantal stoplichten, komen we eindelijk weer in een wat rustige omgeving. Onze volgende stop is de Corkscrew Swamp Sanctuary. Dat is een soort State Park (moeras), waar het erg mooi moet zijn. We lopen een trail van ruim 2 mijl over een boardwalk. Langs de trail staan veel borden met informatie over de bomen, vogels en de planten die hier te vinden zijn. We beginnen in een droge omgeving met veel sawgrass maar langzamerhand verandert het landschap. De begroeiing wordt dichter, wilder en overvloediger. In de natte zomerperiode staat het hier onder water maar nu in de droge periode staat het bijna droog. De moerasplanten staan er verpieterd bij behalve op de plekken waar nog wat water staat; daar doen ze het beter.
Hoe langer we lopen, hoe natter het wordt. Dat merk je ook meteen aan de hoeveelheid vogels. We zien hier veel witte ibissen die in het ondiepe water naar voedsel zoeken. Met hun lange snavel en hun lange, dunne poten zijn ze uitstekend uitgerust. Wanneer we even op een bankje zitten om wat water te drinken, zien we opeens een havik die op een tak komt zitten. Hij is hartstikke mooi en absoluut niet schuw want hij blijft heel rustig zitten zodat we hem uitgebreid kunnen bekijken en fotograferen. Een stuk verderop staat een hele sterke kijker waar je doorheen kunt kijken. Hij staat precies gericht op een nest van een havik. Je ziet de moeder en het jong, met wit dons heel duidelijk. Grandioos om te zien en geweldig dat de parkranchers die kijker hebben geplaatst. We komen ook nog bij een stuk water, helemaal bedekt met waterplanten. Ook hier zien we weer veel vogels waaronder een kleine blauwe reiger die net een kikker in zijn bek heeft. Kortom we genieten volop.
Na een kleine 2 uur komen we bij het eind van de wandeling. We eten nog een banaan en drinken nog wat en daarna zoeken we snel de auto weer op want we moeten nog ruim een uur rijden voor we bij ons hotel voor vannacht zijn. Om even voor zessen komen we aan in Lehigh Acres, een stadje in de buurt van Fort Meyers. We checken in, installeren ons en gaan daarna meteen wat eten. Het was weer een geweldige dag vandaag. We hebben weer heel veel mooie en bijzondere dingen gezien.

Vrijdag 4 maart (Homestead - Everglades City)

Vanmorgen was ik gelukkig niet weer om half 5 wakker maar op een normaal tijdstip nl 8 uur. Na een heerlijk ontbijt hebben we de koffers in de auto geladen en om half 10 reden we weg uit Homestead. Géén Starbucks vandaag maar meteen op weg naar de Tamiami Road. Het waait nog steeds hard en het is een beetje bewolkt maar de temperatuur is aangenaam.
We rijden weer langs een heleboel kwekerijen met allerlei palmen, yucca’s en andere subtropische planten. Ook komen we langs gigantische velden met tomatenplanten waar druk geoogst wordt. Dit gebeurt allemaal met de hand en we zien veel arbeiders die aan het plukken zijn.
Onze eerste stop is Shark Valley. Daar is een loop van 15 mijl die je zowel met de fiets als met een tram kunt afleggen. Deze loop was vroeger een plek waar olie gewonnen werd maar dat was op een gegeven moment niet meer rendabel. De hele boel werd toen overgedragen aan de National Park Service en zij hebben er een uitzichttoren gebouwd. Onze bedoeling was om de loop te fietsen maar gezien de harde wind hebben we toch maar besloten om met de tramtour mee te gaan.
Vóór we vertrokken,kregen we eerst de nodige instructies; niet uit de tram hangen, niet gaan staan, geen etenswaren nuttigen. Typisch Amerikaans.
De trambestuurder was meteen ook de gids en ik moet eerlijk zeggen, hij bracht het leuk. Het grote voordeel van een gids is dat hij veel goede informatie geeft en dat hij de juiste plekjes weet om dieren te spotten.
We reden door een vlak landschap met heel veel sawgrass en tree islands.
Het landschap was behoorlijk droog omdat er gedurende de laatste maanden geen neerslag is gevallen. De alligators zag je dus alleen in de buurt van de duikers omdat daar nog wat water was. Gelukkig lagen die duikers vlak langs de weg dus we hebben er heel wat gespot. Het leukste was dat de gids ons wees op een plek waar we , behalve mama alligator, ook jonkies konden zien.
Als je het niet wist, reed je er zó voorbij want de jonkies vielen bijna niet op tussen het hoge gras.
Overal om ons heen zagen we de mooiste vogels; hoe langer of je keek, hoe meer vogels je zag. Het was net een zoekplaatje.
Na ongeveer een uur kwamen we bij de uitzichttoren. Via een hellende weg kon je naar boven lopen waar je een gigantisch mooi uitzicht had over de Everglades. Het waaide er alleen heel erg hard. Na zo’n 20 minuten stapten we weer in de tram en reden we terug naar het beginpunt. Dat nam ook weer de nodige tijd in beslag zodat we al met al ruim 2 uur met de tramtour bezig waren. Maar het was geweldig. Ik heb de alligators niet geteld maar we hebben er heel wat gezien.
Na de tour, hebben we eerst maar op een bankje bij het water gelunched, want daar waren we wel aan toe. Daarna zijn we even bij het visitorcenter naar binnen gegaan om wat info te vragen over hoe we de rest van de dag het beste konden besteden.
We besloten om het bezoek aan het Miccosukee Cultural Center te laten vallen en door te rijden naar Big Cypress National Preserve. De weg er naar toe, nog steeds de Tamiami Trail, was schitterend. We reden langs het Tamiami kanaal. Dit kanaal is aangelegd om het waterpeil te regelen tussen de Everglades en de rest van Florida. Langs het water zagen we steeds meer bomen die letterlijk met hun stammen in het water stonden en die heel veel luchtwortels hadden. Een soort mangrove gebied. Ook hier overal de mooiste vogels. We hebben nog een trailtje gelopen over een boardwalk dat eindigde bij een mooie waterpartij waar al wat waterplanten bloeiden. En ook hier lag weer een alligator. We hoorden trouwens dat alligators alleen voorkomen in China en in de USA.
Als laatste wilden we nog een stuk dirty road rijden dwars door Big Cypress National Preserve. We hadden nog even geïnformeerd of dat goed te doen was met een SUV. Een mevrouw die de weg 2 dagen geleden had gereden, verzekerde ons dat het geen probleem was. De weg was alleen maar een beetje “bumpy” (hobbelig). Nou, dat was een understatement want het was één en al hobbel. En als het nu de moeite waard was geweest maar wat we zagen waren dieren die we al heel veel hadden gezien. De weg was ook nog eens een keer 17 mijl lang en ik kan je verzekeren dat dat heeeeeeel lang is als je alleen maar heen en weer geschud wordt. We slaakten dan ook een zucht van verlichting toen we weer op de geasfalteerde weg reden.
Daarna was het nog maar een klein stukje naar Everglades City, onze overnachtingsplaats. We vonden het hotel vrijwel meteen maar dat was ook niet zo gek want Everglades City stelt weinig voor. Het is volgens ons een plek waar alleen maar mensen komen die van vissen en boten houden.
Ons hotel is, zoals ze dat noemen, authentiek. De supermarkt (?) heeft een zeer beperkt assortiment. Gelukkig is er wel een restaurant waar we fantastisch lekker hebben gegeten. Vis uiteraard en een stuk cheesecake dat we mee hebben genomen naar onze hotelkamer voor bij de koffie.
Al met al was het weer een geweldige dag. Morgen verlaten we de Everglades en gaan we richting Golf van Mexico.

Donderdag 3 maart (Everglades NP)

Natuurlijk was ik vanmorgen héél vroeg wakker. Het was half 5. Ben het weblog maar bij gaan werken want daar was ik nog niet mee begonnen.
Om 8 uur werd Jan ook wakker en we hebben maar eerst een home made ontbijt genuttigd. Dat bestond uit yoghurt met cereals, brood met kaas, vlees en jam, jus d’orange en thee die smaakte naar koffie.
Geen koffers pakken vandaag want vanavond overnachten we weer in Homestead. Wel de rugzakken inpakken want we gaan vandaag de Everglades ontdekken. Het geluk was weer met ons want dichtbij het hotel was (alweer) een Starbucks. Daar hebben we maar eerst koffie gedronken en daarna zijn we echt op pad gegaan.
Allereerst hebben we het Visitorcenter Ernest F Coe bezocht. We hebben daar een korte film bekeken over het park en we hebben info gevraagd over de dingen die we echt moesten zien. Via de Main Road zijn we richting Flamingo gereden. De eerste trail die we wilden lopen was de Anhinga Trail. Een korte wandeling over boardwalks, waarbij we hoopten om alligators te spotten. Nou, we werden niet teleurgesteld. Ik denk dat we er wel 50 hebben gezien. In het water, in het gras, slapend op de grond; ze waren overal. Het was grandioos.
De belangrijkste verschillen tussen een alligator en een krokodil zitten in de snuit en de kaken. Een alligator heeft een brede, korte snuit en een krokodil heeft een spitse, lange snuit. Bij de alligator zijn alleen de tanden in de bovenkaak zichtbaar; bij de krokodil zijn de tanden zowel in de bovenkaak alsook in de onderkaak zichtbaar.
Tijdens de trail zagen we ook de mooiste vogels. De Anhinga Trail is genoemd naar de anhinga, een grote zwarte vogel met zwart-witte vleugels en een gebogen witte nek. Deze anhinga’s zag je overal maar ook ibissen, zwarte gieren, blauwe reigers en een aantal vogels, waarvan we de naam niet kenden. We vielen van de ene verbazing in de andere. Over dit trailtje van 2 km hebben we bijna 2 uur gedaan omdat er zoveel te zien was.
Toen we eindelijk over waren, zijn we eerst maar gaan lunchen.
Daarna zijn we verder gereden naar Flamingo. Ook daar was een visitorcenter waar we even hebben gekeken. Er stonden een aantal banken met uitzicht op een meer. We hebben daar een poosje zitten te genieten van het uitzicht en een aantal witte pelikanen die daar op een soort zandbank zaten.
Toen we omkeken naar het visitorcenter deden we een grote ontdekking. In een soort zendmast bovenop het visitorcenter zat een nest van een Bald Eagle. In het nest zaten moeder en jong. Het jong had nog wit nesthaar. We waren helemaal perplex en hebben een hele poos zitten kijken. Geweldig. Dit hadden we nog niet eerder gezien.
Daarna zijn we naar de kleine haven gelopen en daar deden we de volgende ontdekking. We zagen 2 Amerikaanse krokodillen in het water. Op één dag zowel alligators, krokodillen en een nest van de Bald Eagle zien. Hoeveel geluk kan een mens hebben.
Helemaal onder de indruk zijn we terug naar de auto gegaan.
Onze volgende stop was Eco Pond; iets wat we niet moesten missen volgens de reisgids. Nou, we hebben een rondje langs het meertje gemaakt maar als we 2 vogels hebben gezien was het véél. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
De laatste stop van deze dag was Pa-Hay-Okee Overlook, een soort lange steiger waar we een heel mooi overzicht hadden over de Everglades.
In de loop van deze dag hebben we een aantal verschillende landschappen gezien. Als eerste een landschap vol gras (sawgrass) met her en der groepjes bomen (zgn. tree islands) Vervolgens een landschap vol met laag struikgewas en uiteindelijk een mangrove landschap met veel zgn. luchtwortels.
Het was allemaal prachtig en eigenlijk kwamen we nog tijd tekort.
Uiteindelijk zijn we teruggereden naar Homestead waar we meteen zijn gaan eten bij (alweer) Applebee’s. Bij de Publix (supermarkt) hebben we weer 2 grote cans water gekocht want met dit weer gaat er heel wat water doorheen op een dag. Al met al was het een fantastische dag. Morgen staat er nog een dag Everglades op het programma en hopelijk wordt die net zo mooi.

Woensdag 2 maart (Orlando - Homestead)

Heerlijk geslapen vannacht en, zoals gewoonlijk de eerste dag, zijn we al vroeg wakker. Iets voor zessen staan we op en om kwart over 6 gaan we ontbijten. Aangezien we nog geen ontbijtspullen hebben gekocht, ontbijten we in het hotel. Het valt mee. Er zijn allerlei typische Amerikaanse dingen zoals muffins, donuts en waffles maar gelukkig is er ook bruin brood met jam en roomkaas, thee en jus d’orange
Na het ontbijt pakken we onze spullen en checken we uit. Gisteren hebben we,ondanks onze vermoeidheid, in de buurt een Starbucks gezien en gelukkig we kunnen hem nog vinden. Om 7 uur ‘s-morgens zitten we aan de French Vanilla (Jan) en de Cafe Latte (Wilma). Heerlijk!!!!!
We zitten buiten; de temperatuur is prima maar het waait erg hard. Meteen
Na de koffie zoeken we de Publix (een supermarkt) op waar we uitgebreid boodschappen doen. We zijn er al met al een uurtje zoet mee want we zien veel bekende artikelen van vorige vakanties en we hebben alle tijd.
Nadat we de auto hebben volgeladen, bespreken we nog even de route die we gaan volgen. De eerste insteek was om via de grote wegen te gaan maar we besluiten dat het veel leuker is om binnendoor naar Homestead te gaan.
Dan gaan we rijden. Het duurt even vóór we Orlando uit zijn en we maken meteen al kennis met het fenomeen tolweg (je moet op bepaalde wegen betalen om erop te mogen rijden) maar alles wijst zich vanzelf.
Het landschap waar we doorheen rijden, lijkt op het eerste gezicht véél op het Nederlandse landschap. Het is helemaal plat, je kunt er ver kijken en we zien veel weiden met koeien. Maar als je beter kijkt, zie je toch de nodige verschillen. Het grootste verschil is dat hier heel veel palmen staan, vaak tussen andere bomen zodat ze niet meteen opvallen. Aan de kant van de weg zie je heel veel lage yucca’s maar als je deze gewassen wegdenkt, lijkt het alsof je op de Veluwe rijdt.
Na verloop van tijd verandert het landschap. We zien sinaasappelboomgaarden en grote velden met tomatenplanten.
We komen door allerlei dorpen en we genieten van de rust en de ruimte.
De route loopt langs het Lake Okeechobee, een heel groot meer. Helaas ligt er een soort dijk langs het hele meer en vanuit de auto zie je alleen maar die dijk en geen water. Jammer want we hadden ons verheugd op een lunchplek aan het meer. We moeten het doen met een plekje op het gras bij een klein watertje.
Na de lunch rijden we steeds verder naar het zuiden. De sfeer en de omgeving ogen ook zuidelijker. Dit is een kant van Amerika die nieuw is voor ons. Ik geniet m.n. van de vele kwekerijen vol met planten als camelia’s, orchideeën, agaves, bourgainvillea’s waar we langs rijden. Ik zie Jan al denken; gelukkig kan Wilma geen planten meenemen in het vliegtuig!
Ik zou hier graag een aantal mooie planten uitzoeken maar helaas.
Het wordt ook warmer maar het waait nog steeds erg hard.
Na ongeveer 5 uur rijden, komen we in Homestead. Het is een vrij grote plaats (ik had een klein gehucht verwacht) en gelukkig vinden we ons hotel vrij vlot. Na het inchecken slepen we alle koffers en tassen naar de kamer. Eerst alles maar eens reorganiseren zodat we weten waar we wat kunnen vinden in de koffers. Binnen korte tijd is het een puinhoop maar uiteindelijk vindt alles een plekje. Inmiddels is het 5 uur en willen we eten. Jan heeft via Internet, in de buurt een Applebee’s ontdekt en daar gaan we naar toe. Het eten is er heerlijk en voldaan gaan we terug naar het hotel. Ik ben inmiddels zó moe dat ik even op bed ga liggen. Jan doet nog een poging om mij wakker te maken om 8 uur maar even later slaap ik weer. Om 10 uur schiet ik weer wakker, kleed me uit en slaap zó weer verder. Ik zal het wel nodig hebben.

Dinsdag 1 maart (Vertrek).

Om 7 uur ging de wekker. Gelukkig niet al te vroeg. Nadat we de laatste dingen hadden gedaan, heeft Steffan ons afgezet bij het station. I.v.m. eventuele files hadden we besloten om de trein te nemen. Om half 10 waren we al op Schiphol (gezien onze ervaringen van de vorige keer ruimschoots op tijd) Maar het ging van een leien dakje. Er stond géén rij, het inchecken via internet was helemaal goed gegaan; kortom binnen 10 minuten was alles geregeld. Dat was maar goed ook want om kwart voor 11 moesten we al bij de gate zijn voor de security check. Dus maar snel door de douane en eerst maar op zoek naar koffie en een pistoletje zalm(voor Jan) Helaas stond alles op z’n kop omdat ze aan het verbouwen waren dus géén pistoletje zalm maar wel koffie.
Vervolgens de nodige taxfree inkopen gedaan, wat tijdschriften gekocht en daarna was het tijd voor de security check. Ook dat verliep allemaal prima (inmiddels kennen we het riedeltje vragen en weten we dat de schoenen en jas uitmoeten). Nieuw dit keer was de elektronische bodycheck.
Een soort halfdoorzichtig pashok waar je op een bepaalde plek moet gaan staan met je armen boven je hoofd. Als je mazzel hebt, gaat er een soort draaideur open en mag je eruit. Gaat de deur niet open; tsja, dan heb je een probleem. Wij hadden dus mazzel en konden onze spullen weer aantrekken en bij elkaar zoeken.
Vervolgens was het wachten tot we het vliegtuig in konden. We vertrokken mooi op tijd en na een perfecte vlucht landden we op Washington Dulles Airport. Ook hier weer de normale gang van zaken en ook hier ging het allemaal prima tot we de kaart in moesten leveren waarop we moesten aangeven wat we wilden invoeren. In mijn oneindige eerlijkheid had ik aangekruist dat ik “food” bij me had (gewoon wat thee, koffie en een zak drop). Dat had ik dus beter niet kunnen doen. We kwamen via een soort omleiding in een aparte ruimte samen met een aantal zéér exotische en aparte mensen die allemaal een enorm aantal koffers en tassen bij zich hadden. Uit die tassen kwamen pakken met worsten en andere onherkenbare zaken. Aangezien er maar 2 beambten waren die, op zijn zachtst gezegd niet al te snel waren moesten we hier lang wachten vóór we aan de beurt waren. Jan zat me ondertussen behoorlijk pissig aan te kijken want ik had het formulier ingevuld. Toen we aan de beurt waren was alles binnen no time geregeld en konden we onze koffers weer meenemen. Op de volgende reis kruis ik gewoon weer overal “nee” aan.
De vlucht van Washington naar Orlando ging ook prima en om half 8
’s-avonds landden we. Gelukkig hadden we alle formaliteiten in Washington al gehad zodat we, nadat we de koffers hadden, metéén door konden naar Alamo. We waren meteen aan de beurt, ongelooflijk. De knaap achter de balie probeerde ons nog een extra verzekering aan te smeren en een update maar daar trappen wij mooi niet in. Met alle papieren vervolgens naar de garage waar we zowaar uit een behoorlijk aantal SUVjes mogen kiezen.
We zijn echter zo moe dat we eigenlijk alleen maar kijken of er 2 uitsparingen in het middenconsole zitten voor onze flesjes water. De rest zal ons een rotzorg zijn. We kiezen een Ford Escape en gaan snel op weg naar ons hotel.
We hebben een hotel uitgezocht, dichtbij het vliegveld.
Onze kamer is prima en ruim. We pakken de noodzakelijke dingen uit, drinken en eten nog wat en daarna gaan we slapen.
Maar het belangrijkste is: WE ZIJN ER!.