Om 7 uur ging de wekker. Gelukkig niet al te vroeg. Nadat we de laatste dingen hadden gedaan, heeft Steffan ons afgezet bij het station. I.v.m. eventuele files hadden we besloten om de trein te nemen. Om half 10 waren we al op Schiphol (gezien onze ervaringen van de vorige keer ruimschoots op tijd) Maar het ging van een leien dakje. Er stond géén rij, het inchecken via internet was helemaal goed gegaan; kortom binnen 10 minuten was alles geregeld. Dat was maar goed ook want om kwart voor 11 moesten we al bij de gate zijn voor de security check. Dus maar snel door de douane en eerst maar op zoek naar koffie en een pistoletje zalm(voor Jan) Helaas stond alles op z’n kop omdat ze aan het verbouwen waren dus géén pistoletje zalm maar wel koffie.
Vervolgens de nodige taxfree inkopen gedaan, wat tijdschriften gekocht en daarna was het tijd voor de security check. Ook dat verliep allemaal prima (inmiddels kennen we het riedeltje vragen en weten we dat de schoenen en jas uitmoeten). Nieuw dit keer was de elektronische bodycheck.
Een soort halfdoorzichtig pashok waar je op een bepaalde plek moet gaan staan met je armen boven je hoofd. Als je mazzel hebt, gaat er een soort draaideur open en mag je eruit. Gaat de deur niet open; tsja, dan heb je een probleem. Wij hadden dus mazzel en konden onze spullen weer aantrekken en bij elkaar zoeken.
Vervolgens was het wachten tot we het vliegtuig in konden. We vertrokken mooi op tijd en na een perfecte vlucht landden we op Washington Dulles Airport. Ook hier weer de normale gang van zaken en ook hier ging het allemaal prima tot we de kaart in moesten leveren waarop we moesten aangeven wat we wilden invoeren. In mijn oneindige eerlijkheid had ik aangekruist dat ik “food” bij me had (gewoon wat thee, koffie en een zak drop). Dat had ik dus beter niet kunnen doen. We kwamen via een soort omleiding in een aparte ruimte samen met een aantal zéér exotische en aparte mensen die allemaal een enorm aantal koffers en tassen bij zich hadden. Uit die tassen kwamen pakken met worsten en andere onherkenbare zaken. Aangezien er maar 2 beambten waren die, op zijn zachtst gezegd niet al te snel waren moesten we hier lang wachten vóór we aan de beurt waren. Jan zat me ondertussen behoorlijk pissig aan te kijken want ik had het formulier ingevuld. Toen we aan de beurt waren was alles binnen no time geregeld en konden we onze koffers weer meenemen. Op de volgende reis kruis ik gewoon weer overal “nee” aan.
De vlucht van Washington naar Orlando ging ook prima en om half 8
’s-avonds landden we. Gelukkig hadden we alle formaliteiten in Washington al gehad zodat we, nadat we de koffers hadden, metéén door konden naar Alamo. We waren meteen aan de beurt, ongelooflijk. De knaap achter de balie probeerde ons nog een extra verzekering aan te smeren en een update maar daar trappen wij mooi niet in. Met alle papieren vervolgens naar de garage waar we zowaar uit een behoorlijk aantal SUVjes mogen kiezen.
We zijn echter zo moe dat we eigenlijk alleen maar kijken of er 2 uitsparingen in het middenconsole zitten voor onze flesjes water. De rest zal ons een rotzorg zijn. We kiezen een Ford Escape en gaan snel op weg naar ons hotel.
We hebben een hotel uitgezocht, dichtbij het vliegveld.
Onze kamer is prima en ruim. We pakken de noodzakelijke dingen uit, drinken en eten nog wat en daarna gaan we slapen.
Maar het belangrijkste is: WE ZIJN ER!.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten